,,Ekkert sakamál Íslandssögunnar hefur verið jafn umtalað og Geirfinnsmálið.Það spannaði seinni hluta áttunda áratugarins og jafnvel stórfréttir eins og landhelgisstríð við Breta féllu í skuggann af þessu máli.
Upphaf Geirfinnsmálsins má rekja til þriðjudagsins 19. nóvember 1974.Það kvöld um kl. 22.30.fór Geirfinnur Einarsson 32ja ára, kvæntur tveggja barna faðir, frá heimili sínu, Brekkubraut 15 í Keflavík.Ekkert hefur spurst til hans síðan. Samkvæmt lýsingu lögreglu var Geirfinnur 175 sm á hæð, skolhærður með liðað nokkuð sítt hár. Hann var klæddur blárri mittisúlpu með skinnfóðraðri hettu, grænum flauelsbuxum, grænköflóttri skyrtu og í brúnum skóm.
Þetta örlagaríka kvöld kom vinnufélagi Geirfinns heim til hans rétt fyrir klukkan níu og ætlaði að fá hann með sér í bíó. Geirfinnur kvaðst ekki geta það, hann ætti stefnumót við mann við Hafnarbúðina kl.22.Ekki sagðist Geirfinnur vita hver þetta væri en hann ætti að koma einn og fótgangandi. Að sögn vinnufélagans hafði greinilega verið hringt í Geirfinn á bilinu kl. 18-21 og hann boðaður á þetta stefnumót. Geirfinni fannst málið greinilega dularfullt og var í vafa hvort hann ætti að fara. Spurði hann vinnufélaga sinn hvort hann vildi koma með sér. Það varð úr að vinnufélaginn ók Geirfinni á stefnumótið og fór hann úr bílnum á mótum Vatnsnesvegar og Bryggjuvegar. Vinnufélaginn kvaðst ekki hafa merkt neitt óeðlilegt í fari Geirfinns þennan dag, en þeir unnu saman við vinnuvélar.
Það næsta sem vitað er um ferðir Geirfinns er að hann kom inn í Hafnarbúðina um kl.22.Þar dvaldi hann skamma stund en gekk síðan heim á leið og kom þangað um kl. 22.15. Skömmu síðar var hringt heim til Geirfinns og svaraði hann sjálfur í símann. Geirfinnur heyrðist svara í símann: "Ég er búinn að koma" og litlu seinna:"Ég kem" Síðan yfirgaf Geirfinnur heimili sitt á rauðri Cortinu bifreið sem hann átti og hefur ekki sést síðan. Bifreiðin fannst daginn eftir þar sem hún stóð við Víkurbraut, skammt frá Hafnarbúðinni.
Daginn eftir hvarfið var lögreglunni í Keflavík gert viðvart. Var rannsókn strax hafin og var hún undir stjórn Hauks Guðmundssonar rannsóknarlögreglumanns og Valtýs Sigurðssonar aðalfulltrúa sýslumannsins í Keflavík. Við yfirheyrslur yfir eiginkonu og vinnufélögum Geirfinns kom í ljós að ekki var allt með felldu varðandi hvarf hans og málið var enn dularfyllra fyrir þá sök að Geirfinnur var sómakær fjölskyldufaðir sem ekkert misjafnt var vitað um. Hófst nú rannsókn sem stóð mánuðum saman og vakti þjóðarathygli. Er þetta vafalaust umfangsmesta rannsókn sem fram hefur farið á mannshvarfi hérlendis. Var henni stjórnað frá Keflavík og starfsmenn rannsóknarlögreglunnar í Reykjavík aðstoðuðu eftir föngum.
Við yfirheyrslur yfir starfsfólki Hafnarbúðarinnar kom í ljós að maður nokkur hafði komið inn í búðina fyrir kl. 22.30 kvöldið sem Geirfinnur hvarf. Hann beið þar í smástund og fékk síðan lánaðan síma. Eftir símtalið greiddi hann fyrir það og fór þvínæst úr verzluninni. Lögreglan lagði ofurkapp á að hafa upp á þessum manni. Samkvæmt upplýsingum stúlknanna í Hafnarbúðinni var maðurinn rúmlega meðalmaður á hæð, ljós yfirlitum með skollitað hár. Hann var klæddur síðum leðurjakka, ljósbrúnum. Leirmynd var mótuð af andliti mannsins og birt í blöðum og sjónvarpi, svonefndur Leirfinnur. Og viðbrögðin létu ekki á sér standa. Lögreglu um allt land bárust mörg hundruð ábendingar og nöfn 80 manna voru skráð niður og könnuð. Um fátt var meira rætt manna á meðal þessa haustdaga 1974 en hið dularfulla mannshvarf í Keflavík. Landsmenn fylgdust með hverju nýju skrefi í málinu og ekki var laust við að óhug setti að þjóðinni við þessa atburði.
Víða var leitað upplýsinga og m.a. voru lögreglumenn sendir til Sigöldu, en þar stóðu yfir virkjunarframkvæmdir, sem Geirfinnur vann við um tíma og austur á Hérað, þar sem hann dvaldi í nokkur sumur. Miðvikudaginn 4. desember auglýsti lögreglan eftir tveimur mönnum. Annar þeirra hafði sérst á tali við Geirfinn í veitingahúsinu Klúbbnum við Borgartún sunnudagskvöldið áður en hann hvarf en hinn maðurinn hafði komið á smurstöð á Akureyri sama dag og leirstyttan var opinberuð. Hann ók Fiatbíl með G- númeri og þótti maðurinn sláandi líkur leirstyttunni og klæðnaðurinn sá sami og mannsins sem kom í Hafnarbúðina. Laugardaginn 7. desember var enn auglýst eftir tveimur mönnum vegna málsins. Í fyrsta lagi eftir manni sem farið hafði af landi brott daginn eftir hvarf Geirfinns undir fölsku nafni og í öðru lagi manni sem komið hafði í Hafnarbúðina kl 18.30 daginn sem Geirfinnur hvarf og fékk að hringja. Ók hann ljósum Mercedes Benz sendibíl. Þessum manni þótti svipa mjög til mannsins sem kom í Hafnarbúðina síðar um kvöldið.
Smá saman dró úr krafti rannsóknarinnar og á vordögum 1975 var henni hætt.
Hljótt var um Geirfinnsmálið næstu mánuðina en þriðjudaginn 27. janúar 1976 var sprengju varpað í íslenzkt þjóðfélag þegar Morgunblaðið birti 5 dálka baksíðufrétt með fyrirsögninni: "3 menn í gæzluvarðhaldi vegna hvarfs Geirfinns". Og undirfyrirsögning var: "Rannsókn á morði Guðmundar Einarssonar leiddi til handtökunnar - Játning á morði Guðmundar liggur fyrir". Þar með var í fyrsta skipti komin tenging milli hvarfs þessara manna, Guðmundar Einarssonar og Geirfinns Einarssonar.
Ungmenni, sem setið höfðu í gæzluvarðhaldi síðan fyrir jól 1975 vegna hvarfs Guðmundar Einarssonar, bentu á mennina þrjá og sögðu þá valda að hvarfi Geirfinns. Mennirnir þrír voru Magnús Leópoldsson starfsmaður Klúbbsins, Valdimar Olsen starfsmaður veitingahússins Þórscafés og Einar Bollason kennari. Þriðjudaginn 10. febrúar var fjórði maðurinn úrskurðaður í gæsluvarðhald vegna málsins, Sigurbjörn Einarsson veitingamaður í Klúbbnum.. Næstu vikurnar logaði þjóðfélagið í kjaftasögum og málið barst meira að segja inn á Alþingi í kjölfar blaðaskrifa um meint tengsl Framsóknarflokksins við málið, en formaður flokksins þá var Ólafur Jóhannesson dómsmálaráðherra.
Ekki leiddi handtaka fjórmenninganna til lausnar másins og sunnudagskvöldiið 9. maí 1976 var þeim sleppt úr Síðumúlafangelsinu. Höfðu þeir Magnús, Valdimar og Einar þá setið inni í 105 daga og Sigurbjörn í 90 daga. Örn Höskuldsson fulltrúi sakadómara, sem stjórnaði rannsókninni, upplýsti síðar á blaðamannafundi að þau Sævar Marínó Ciesielski, Kristján Viðar Viðarsson og Erla Bolladóttir hefðu sammælst um að varpa grun á fyrrnefnda fjóra menn kæmi málið upp á yfirborðið. Um það leyti sem fjórmenningunum var sleppt, hafði Erla Bolladóttir komið með nýja útgáfu af atburðarásinni og kvaðst nú sjálf hafa orðið Geirfinni að bana með riffli í Dráttarbraut Keflavíkur. Fjórmenningarnir vildu semja við ríkið um skaðabætur úr ríkissjóði fyrir að hafa setið í gæsluvarðhaldi að ósekju. Ríkið vildi ekki ganga til samninga og höfðuðu þeir þá mál og fengu dæmdar bætur sér til handa.
Enn á ný var rannsókn Geirfinnsmálsins komin í sjálfheldu. Það var svo í júlí 1976 að Ólafur Jóhannesson dómsmálaráðherra beitti sér fyrir því að þýskur rannsóknarlögreglumaður,Karl Shütz var fenginn rannsóknarlögreglunni í Reykjavík til aðstoðar,en hún hafði tekið við rannsókninni. Tók hann strax til óspilltra málanna. Settur var á stofn 12 manna rannsóknarhópur sem einbeitti sér að rannsókn þessa eina máls. Spjaldskrá var gerð með nöfnum 1200 manna og tölva í fyrsta skipti notuð við lausn á glæpamáli. Í upphafi rannsóknarinnar reyndi hópurinn að leita lausnarinnar án atbeina sakborninganna en eftir tveggja mánaða vinnu gafst hann upp á því og einbeitti sér að sakborningum. Um haustið nefndu þau Kristján Viðar ,Sævar og Erla í fyrsta skipti til sögunnar Guðjón Skarphéðinsson.Hann var handtekinn og úrskurðaður í gæsluvarðhald. Shütz sagði á blaðamannafundi að Guðjón hefði verið fyrsta örugga vitnið í málinu. Nokkru síðar hafðist upp á manni sem talinn var hafa ekið Mercedes Benz sendibílnum til Keflavíkur, og þá fór að komast skriður á rannsóknina.”